Wat jijzelf niet wilt ondergaan

Dit weekend bezocht ik een museum. Het was de laatste dag voor de wintersluiting waardoor er veel mensen op waren afgekomen. Het museum bevond zich in een oude boerderij met herenhuis. De kassa was een kleine hal. Maximaal vier mensen, stond er op een bordje.
Voor de deur zetten de bezoekers een mondkapje op. Iedereen had een andere. Het zal niet lang meer duren of het wordt een mode-item, ook voor de gewone, betaalbare mode.
Samen met mijn lief slenterde ik door de kleine zalen waar overal andere stellen bij elkaar liepen. Ze hielden elkaar nog net niet vast terwijl ze de andere stellen op een afstand lieten. Zo had ieder de ruimte om de meesterwerken van Helmantel in een gewijde sfeer te bewonderen. Degenen die spraken hadden een omfloerste stem door de stof van het mondkapje voor hun mond. 
"Wie medemenselijk is. heeft geen zorgen." Zegt Confucius.
Na de grote zaal waar de pronkstukken door iedereen werden gefotografeerd kwam ik in twee kleine kamers waar een aantal intieme schilderijtjes hingen. Ook hier zou je het liefst alleen met die kunstwerken willen zijn. Op een bank tegen de muur zaten twee mensen dicht tegen elkaar aan. Hij droeg een wit mondkapje, zij een rode met bloemen. Ik bekeek de schilderijen en we deden een voetendans toen zij de kamer wilden verlaten en afstand van mij wilden houden.
Zie ik er zo besmettelijk uit? vroeg ik mij af. Buiten had ik hard geniesd in de zon en binnen in het museum kriebelden het stof en de kou in mijn neus. Ik bekeek de schilderijen van veraf en dichtbij en bekeek ook het jaar waarin ze gemaakt waren. De recente schilderijen waren minder scherp dan de oudere, er lag een witte waas overheen. Alsof de schilder het niet meer zo scherp zag of wilde laten zien.
Waarom houden we eigenlijk afstand? vroeg ik mij af terwijl ik naar een schilderij van een kloostergang staarde. Zijn die mensen nou bang dat ik hen besmet? Of ben ik bang dat zij mij besmetten?
Nee, ik draag een mondkapje om te voorkomen dat ik, onwetend, iemand anders besmet. En om te vermijden dat iemand anders, onwetend, mij kan besmetten.
Ik zie de mensen om mij heen niet als paria's. Niet als zieken die net als de lepralijders in vroeger tijden met een bel door de straat liepen om iedereen te waarschuwen dat ze ziek en besmettelijk waren. Als de lepralijders door de straat kwamen trokken de mensen zich terug om zelf niet besmet te raken.
"Niet van tevoren al bedacht zijn op bedrog, niet steeds denken aan gebrek aan vertrouwen, maar, wanneer het erop aankomt, er als eerste van bewust zijn: is dat niet wijsheid?"   
Het helpt om jezelf als een mogelijke verspreider van corona te zien. Dat je anderen niet wilt besmetten, niet ziek wilt maken. Ondanks dat er ook allerlei verhalen zijn over de afgenomen ernst van besmettingen bij met name jongere, gezonde personen.
Je gunt niemand een ziekte die je jezelf ook niet toewenst. Van een griepje weet je dat je weer helemaal herstelt. Je blijft misschien nog lang snotterig, maar dan is het ook over. Van corona weet je dat niet, en je hoort ook vervelende verhalen over mensen die fysiek niet meer de oude worden of die hun reuk en smaak kwijt zijn.
"Wat jijzelf niet wilt ondergaan, doe dat ook anderen niet aan."
Buiten bij het museum deden we onze mondkapjes af en haalden we diep adem. De zaterdagmiddag was prachtig en naast het museum stond een museumwinkel. We schoven onze mondkapjes weer recht en stapten naar binnen. Daar waren meer bezoekers van het museum terechtgekomen. In de kleine ruimte stond iedereen om zich heen te staren zonder dat hij een stap durfde doen. Allemaal tegelijk, zei ik, iedereen doet drie stappen naar rechts.
Ik kocht er een boekje met gedichten en tekeningen.
Buiten haalden we weer diep adem. Voor de ingang van het museum stond een rijtje mensen. De meesten waren druk met hun mondkapje.  
'Wil je de kerk nog bekijken?' vroeg mijn lief. 'Ja, natuurlijk,' knikte ik. We schoven onze mondkapjes weer recht en duwden de zware deur open. Binnen lachten de plafondschilderingen ons toe. De heilige Laurentius droeg een rooster in zijn hand.